Pathfinder: Kingmaker Review (2024)

Pathfinder: Kingmaker volgt in de voetsporen van populaire isometrische RPGs als Pillars of Eternity, Divinity: Original Sin en de oudere Baldur’s Gate. Van al deze games is Kingmaker waarschijnlijk het meest trouw aan de speelwijze van Dungeons & Dragons (D&D). Helaas is juist dat de valkuil van deze game.

D&D is in de laatste jaren immens populair geworden, mede door het succes van de 5e editie van de tabletop RPG en shows als Critical Role. Pathfinder mag niet achterblijven in dit lijstje. Deze modificatie van de D&D 3.5 editie ontstond als antwoord op de minder succesvolle 4e editie van D&D en is sindsdien razend populair.

Pathfinder is niet voor iedereen. Waar de 5e editie van D&D zeer toegankelijk en versimpeld is om veel vrijheid te geven aan zowel de dungeon master (DM) als spelers, bevindt Pathfinder zich aan de andere kant van het spectrum. Regels, uitzonderingen op regels, cijfers, bonussen, noem het maar op; Pathfinder is een echte number cruncher.

Pathfinder: Kingmaker probeert zo goed als het kan dit systeem transparant te maken in een digitale omgeving zonder de spelers daarmee dwars te zitten. Dat lukt tot op zekere hoogte. De dialogen worden met tekst en portretten van de betrokkenen voorgeschoteld, precies zoals we gewend zijn van dit soort games. De turn-based combat gaat gepaard met een isometrische perspectief om een tactisch overzicht te geven. Na ieder gevecht of succesvolle handeling, zoals een val ontmantelen, krijg je ervaringspunten om je personages van level 1 naar level 20 te brengen.

Pathfinder: Kingmaker maakt al gauw duidelijk dat bijna alle handelingen die je uitvoert, worden bepaald aan de hand van een rol van een 20-zijdige dobbelsteen (d20). Als je er vervolgens niet voor kiest die allemaal te tonen, kun je het spel spelen zonder ooit erbij stil te staan dat die d20 bestaat. Fans van D&D gaan zich verwelkomd voelen, maar leken van het genre tasten waarschijnlijk in het duister. Al helemaal zodra de wat ingewikkeldere regels de kop opsteken.

Pathfinder: Kingmaker tracht een immens systeem in een overzichtelijk geheel te proppen. Dat voel je. Het is niet gek je verdwaald te voelen als je consequent aanvallen mist, simpelweg omdat je op zoektocht moet voordat je erachter komt dat je een bepaalde vaardigheid mist. In de kern kloppen alle getallen en is het meestal een kwestie van regels leren, maar juist dat aspect doet het geheel stroperig aanvoelen en dat ondermijnt de singleplayer-ervaring.

Balanceren

Balancering speelt daar ook een grote rol in. De ene keer zaag je door een leger vijanden heen alsof je overlevelt bent, de andere keer staan drie vijanden met een AC van 25 en damage reduction (DR) van 10 jouw beste krijgers tot moes te slaan. Sterkere vijanden in een beginnend gebied siert een RPG. Het zorgt ervoor dat je later terug gaat voor de loot, maar de frequentie waarop het in Pathfinder: Kingmaker gebeurt, doet het lijken alsof er per ongeluk wat cijfertjes zijn omgewisseld.

Voor de rasechte minmaxers laat Pathfinder: Kingmaker het absoluut toe om een geoptimaliseerde groep personages te creëren door alle vaardigheden op elkaar aan te laten sluiten. Is dat niet jouw pakkie-an, dan zijn er talloze manieren om de moeilijkheidsgraad bij te stellen, van het percentage schade dat vijanden doen tot het aan- of uitschakelen van friendly fire. Weet je jouw ideale instelling te vinden, dan valt er veel plezier uit de game te halen.

Het verhaal van Pathfinder: Kingmaker neemt je mee door The Stolen Lands, een gebied dat al snel deels onder jouw bewind komt. Waar het eerste deel van de game je op kleinschalige wijze middels avonturen wegwijs maakt, slingeren de daaropvolgende hoofdstukken je in een politiek spel tussen diverse baronnies, met jouw rijk ertussenin.

Kingdom feature

Op dat vlak introduceert Pathfinder: Kingmaker een uniek onderdeel voor isometrische RPGs: de kingdom feature. In deze modus beheers je jouw rijk door adviseurs aan te wijzen – doorgaans je eigen reisgenoten – missies uit te voeren om grondstoffen te bemachtigen of invloed te vergroten en natuurlijk om andere regio’s te veroveren. Die regio’s kun je vervolgens bebouwen in een soort 4X speelstijl om de diverse bonussen van het rijk te verbeteren. Dit doe je met building points (BP) die je weer krijgt van missies, investeerders en diverse gebouwen.

Hoewel dit mooi klinkt en aanvankelijk ook een geinige afwisseling biedt, kan de modus opdringerig aanvoelen. Negeer je hem te lang, dan gaat er van alles mis, met de vernietiging van jouw rijk als mogelijk gevolg. Faal je in kingdom, dan faal je de gehele game. Voor een optionele modus is dat nogal streng. Je kunt de modus op automatisch zetten zodat je er nooit naar hoeft om te kijken, en dus ook nooit erin kan falen, maar dat gaf mij juist weer het gevoel iets mis te lopen.

De details om het verhaal heen, zowel verhalend als technisch, voelen soortgelijk aan. De dialogen slepen je mee in een diepgaand verhaal met talloze personages om te ontmoeten, maar na verloop van tijd spot je talloze inconsistenties. Ik stond er regelmatig versteld van hoe rap een bondgenoot zich als beste vriend van mijn personage beschouwde of zijn of haar hele levensverhaal eruit gooide. Wat fasering was hier op zijn plaatst geweest.

De grafische kwaliteit net zo. De modellen laten veel te wensen over, met weinig tot geen opties om je hoofdpersonage aan te passen, terwijl omgevingen en lichteffecten soms verrassend fraai kunnen zijn. Toch is het telkens net niet voldoende om je versteld te laten staan. Dit is ongetwijfeld mede dankzij de regelmatige frame-drop die ik meemaakte en de bijster lange laadtijden.